KSIĄŻKA, KTÓRĄ KAŻDY EMIGRANT POWINIEN PRZECZYTAĆ

ORAZ

KAŻDY, KTO NIGDY NIE WYJECHAŁ ZA GRANICĘ

UWAGA! DWIE OPCJE PRZESYŁKI:

OPCJA 1

PRZESYŁKA W UK I MIĘDZYNARODOWA

Unikatowe egzemplarze z autografem idealne na prezent z najnowszą książką(niepotrzebne konto Paypal)

OPCJA 2 PRZESYŁKI – *TYLKO W POLSCE*

BESTSELLER, KTÓRY DOTYKA SERC I DUSZ CZYTELNIKÓW NA CAŁYM ŚWIECIE W DWÓCH WERSJACH JĘZYKOWYCH

O Autorce

Monika Wiśniewska jest profesjonalistką od rozwoju biznesu i pisarką z tytułem magistra. Przeprowadziła się do Anglii w 2004 r., krótko po tym, jak Polska weszła do Unii Europejskiej, gdzie zaczęła pracować od podstaw kariery zawodowej, aby w końcu zostać odnosząca sukcesy przedsiębiorcą, autorką-wydawcą i life coachem, inspirując innych do podążania za marzeniami.

2018 roku napisała w języku angielskim książkę ‘Polish Girl In Pursuit of the English Dream. W swojej autobiografii odważnie opisała trudną, nową rzeczywistość dla emigranta po przybyciu do Anglii i zaczynanie całego życia od zera. W swoich wspomnieniach podzieliła się także niezliczoną ilością refleksji na temat pogoni za celem życia, pracy, Brexitu oraz miłości i związków. W 2019 jej książka została również wydana w języku polskim jako Polska Dziewczyna W Pogoni Za Angielskim Snem.

W swoich intymnych i inspirujących wspomnieniach opisała przede wszystkim swoją podróż do samopoznania i duchowego oświecenia, odważnie używając przykłady z własnych doświadczeń, pokazując tym samym, że każdy może poczuć bezwarunkową miłość do siebie, świata, aby znaleźć wewnętrzny spokój ducha, miłość i szczęście.

2019 roku , za swoje zasługi biznesowe i bycie inspiracją dla czytelników na całym świecie, została nominowana do Brytyjskiej nagrody dla przedsiębiorczych emigrantów Migrant Entrepreneur 2019 , rozdawanej w Pałacu Westminster.

To współczesny klasyk, który będzie czytany przez pokolenia. Stylem przypomina mi Stephena Kinga, romantyzmem Jane Eyre, psychologią miłości i namiętności 50 Twarzy Greya, a perypetiami z mężczyznami Bridget Jones. Żadna jednak ze wspomnianych książek nie jest tak głęboka w przekazie i uduchowiona, gdyż autorka opisuje swoje duchowe oświecenie i znalezienie miłości do..siebie. Kiedy kochasz siebie, kochasz też cały świat. Bardzo ciekawa książka dla mnie, jako mężczyzny, próbującego zrozumieć kobiety.’– KRZYSZTOF S.

To przykład dla wielu z nas, że marzenia się spełniają jeśli tylko się nie poddamy. Bardzo mnie zakończenie zaskoczyło i nie spodziewałem się takich zawirowań losu..do ostatniej strony nie wiedziałem co się wydarzy i myślę, że autorka ma ogromny talent w trzymaniu czytelnika w niepewności i opisywaniu uczuć, gdyż czułem się tak, jakbym sam to przeżył. Bardzo emocjonalne dzieło o życiu i miłości. – TOMASZ L.

Płakałam i śmiałam się jak autorka opowiada swoje niezwykle historie, zwłaszcza miłosne związki. Bardzo wiele podobieństw u niej znalazłam także u siebie. Bardzo się cieszę, że ją przeczytałam i poleciłam ją już wszystkim znajomym, także kolegom, bo myślę, że dużo się z niej nauczą o kobietach i związkach! Idealny prezent dla ukochanej osoby i od dziś, każdy, kto jej nie ma, otrzyma ją ode mnie na urodziny lub Boże Narodzenie.’ – MAŁGOSIA W.

INSPIRUJĄCA, INTYMNA PRAWDZIWA HISTORIA, KTÓRA POMOŻE CI W DRODZE PO MARZENIA.

Poczujesz się tak, jakbyś sam przeżył to wszystko, z czym autorka musiała się zmierzyć, a na końcu odkryjesz wraz z nią, jak można się na nowo duchowo odrodzić i spojrzeć na świat z nadzieją i wiarą. Odkryjesz w sobie ukrytą mądrość, siłę i pokochasz własną duszę, aby móc stać się tym, kim powinieneś być. MIŁOŚCIĄ.

Największym marzeniem Moniki było zamieszkać w Anglii. W 2004 , gdy Polska weszła do Unii Europejskiej, zdecydowała się zrealizować to marzenie, rzucając się w objęcia przeznaczenia i wyjeżdżając w nieznane. Pomimo ogromnych wyzwań od dnia pierwszego, pozostaje nieugięta, przezwyciężając swe słabości i dzielnie podąża za marzeniami. Gdy nagle traci wszystko, na co tak ciężko pracowała, decyduje się opowiedzieć swoją historię, pokazując tym samym, że nigdy nie należy się w życiu poddawać, niezależnie od tego, jakie przeszkody zsyła nam los, oraz że droga do poznania samego siebie, nie zawsze usłana jest różami.

Historia dzielnej polki opisana z lekkością i rzadko spotykaną szczerością daje niezwykły wgląd w życie emigranta. To prawdziwa próba wytrwałości i odwagi, ale przede wszystkim, podróż do duchowego oświecenia, poznania siebie i znalezienia prawdziwej miłości.

PRZECZYTAJ DARMOWE ROZDZIAŁY

Rozdział 1 — Umrzeć przed śmiercią

Rozdział 1 – Umrzeć przed śmiercią

„Ścieżka do raju zaczyna się w piekle”.

— Dante Alighieri

— Ciężarówka przyjechała! — wykrzyknęła mama z kuchni, słysząc Cezara, naszego owczarka niemieckiego, szczekającego w ogrodzie.

Wybiegłam przed dom i zobaczyłam dwóch mężczyzn wychodzących z białej ciężarówki, podczas gdy mój ojczym otwierał bramę.

— Proszę, możecie wjechać do środka! —  krzyknął, machając ręką zachęcająco, a kiedy ciężarówka wjechała na nasz podjazd, mężczyźni otworzyli tylne drzwi.

Całe moje życie tam było.

Zaczęłam pomagać przy rozładowywaniu kartonów zawierających większość moich rzeczy osobistych. Jeden z mężczyzn wyjął mój biały rower ze słomianym koszykiem,   w którym, kiedy go ostatnio widziałam, znajdowały się artykuły spożywcze i tulipany. Następnie pojawiły się pudła o różnych rozmiarach, każde oznaczone „Monika-Polska”.

To koniec. Moje życie jest skończone.

Było cicho. Nikt nic nie mówił, jakby dwóch chirurgów przeprowadzało autopsję, żeby zbadać przyczynę śmierci. Tylko Cezar od czasu do czasu szczekał, biegając wokół ciężarówki, nieświadomy tego, co NAPRAWDĘ się działo.

— Czy może pani tutaj podpisać? — zapytał jeden z mężczyzn, podając mi długopis                i formularz.

Robiąc to, nie płakałam. Musiałam być silna.

Po odjeździe ciężarówki weszłam do pokoju, który był teraz pełen stosów pudeł. Otwierając je jedno po drugim, zauważyłam wydrukowany na płótnie obraz, na którym staliśmy z Johnem zbliżeni policzkami, z miłością trzymając się za ręce na tle białych progów pałacu Schönbrunn w Wiedniu. Potem, pomiędzy niedbale rozrzuconymi butami i kurtkami, dostrzegłam książkę, którą John zaprojektował niedługo po naszym pierwszym spotkaniu. Okładka przedstawiała nas w ciepłym uścisku przed zamkiem w Windsorze. Zatytułowana była:

Monika i John

Pierwszy miesiąc razem

Wybiegłam z domu, a potem przez tylną bramę na pole jęczmienia, gdzie ostre kłosy kaleczyły moje nagie nogi, jak gdyby wrogie miecze próbowały zadać ostatni cios w mojej przegranej bitwie o grę życia. Bez tchu upadłam na krwawiące kolana, spojrzałam w czerwone niebo wiecznego ognia u bram Hadesu, piekła na ziemi, w którym się znalazłam i  wykrzyknęłam z płaczem:

„Dlaczego???”

Następnego ranka obudziłam się, słysząc śpiew ptaków w ogrodzie i czując ogromny ból na całym ciele, dający mi do zrozumienia, że wciąż żyję.

„Dlaczego się obudziłam?” — pomyślałam. — „Nie chcę tej rzeczywistości. Nie tak mam żyć”.

Sen był jedyną rzeczą, która powstrzymywała ten rozdzierający ból. Dzięki niemu zapominałam o otaczającym mnie świecie. Odczuwałam nie tylko ból fizyczny, ale też ten, który rozdziera duszę na kawałki. Gdy po obudzeniu moja świadomość wracała, mówiąc: — Obudź się, czeka na ciebie kolejny dzień — czułam się, jakby setki igieł znów były wpychanych w moje serce. Powieki, nabrzmiałe od płaczu przez ostatnie tygodnie, nie mogły udźwignąć własnego ciężaru, sprawiając, że wolałam pogrążać się w ciemnościach mojej duszy. Skurcze mięśni, promieniujące z pleców i ściskające moją klatkę piersiową w śmiertelnie bolesnym uścisku, utrudniały mi oddychanie. Bicie mojego serca, głośniejsze niż tykanie zegara na ścianie, zmuszało mnie, aby błagać o tylko jedną rzecz. Pragnęłam, aby przestało bić i powstrzymało tę agonię utraty wszystkiego, na co tak ciężko przez lata pracowałam, ale przede wszystkim utratę mężczyzny, który był miłością mojego życia.

Co mam teraz zrobić? To koniec mojego życia. Moja pogoń za marzeniami się skończyła.

Nie mogłabym bardziej polec, nawet gdybym chciała. Była to największa porażka mojego życia i nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak się stało. Zaufałam Johnowi całym moim życiem. Ofiarowałam mu moje bijące serce na srebrnej tacy, aby mógł zamknąć je w sejfie swojego serca i zachować je tam na zawsze. Uległam po raz pierwszy w życiu, porzucając swoją niezależność jako kobieta i pozwalając mężczyźnie, czyli innemu człowiekowi, na pełną kontrolę nad moim losem, tak samo jakbym zawierzyła Bogu, mówiąc: — Oto daję Ci moje serce i duszę, ufam Twojemu przewodnictwu, oraz że w zamian obdarujesz mnie wszystkim, czego potrzebuję do szczęścia. Takim rodzajem modlitwy, która wyraża wiarę w siłę wyższą i jej niezbadaną moc opiekowania się ludzkim życiem. Tak jak rośliny i drzewa ufają, że wszechświat dostarczy im wystarczającej ilości składników odżywczych, deszczu i słońca, aby mogły bez trudu wzrastać, i stać się Boskim arcydziełem. John nie był Bogiem, ale był częścią mojej duszy i zawierzyłam mu, że nigdy nie pozwoliłby mi doświadczyć takiego cierpienia.

Wpatrując się co wieczór z okna mojej sypialni w ogród zanurzony w półmroku, słyszałam tylko świerszcze grające serenady na polach, szczekające w oddali psy oraz miliony własnych myśli. Nie słyszałam już jednak Jego. Mój telefon zamilkł. Zapadła głucha cisza po setkach codziennych esemesów. Głos mężczyzny, którego tak kochałam, był najcudowniejszym dla mnie dźwiękiem na świecie, i jego nagły brak, był teraz ogłuszający.

Jeszcze rok temu trzymaliśmy się z Johnem za ręce, słuchając najbardziej wzruszającego koncertu Straussa w Wielkiej Galerii pałacu Schönbrunn.

— Kocham cię — wyszeptałam, delikatnie całując najwspanialszego człowieka na ziemi, ze łzami w oczach od tego surrealistycznego doświadczenia.

— Ja cię kocham bardziej, kochanie! Jesteś moją piękną księżniczką!— odpowiedział.

Zaledwie kilka miesięcy temu tańczyliśmy na marmurowej podłodze naszej holenderskiej willi za milion euro, gdy weszliśmy tam po raz pierwszy.

— Witaj w domu, kochanie! — powiedział, obracając mnie i przyciągając mocno do swojego torsu, aby mnie namiętnie pocałować.

— Możemy być wreszcie szczęśliwi — odpowiedziałam, podekscytowana tym ważnym dla nas momentem.

Zaledwie kilka miesięcy temu tuliliśmy się w intymnym uścisku, zanurzeni w ciepłej wodzie basenu nieskończoności z widokiem na pokryte śniegiem Alpy i stukając się kieliszkami z szampanem.

— Czy to się naprawdę dzieje? —  zapytałam, całując czule jego ciepłe, mokre usta.

— Przyzwyczaj się do tego! To jest nasze nowe życie. Zawsze będę się Tobą opiekować.

Zaledwie kilka miesięcy temu po raz pierwszy jeździliśmy na nartach w Innsbrucku.

— Patrz, umiem jeździć! — wykrzyknęłam z dziecięcym entuzjazmem, ubrana w biały strój narciarski i białą uszankę z dużymi klapkami na uszy,  w której, wyglądałam jak cocker-spaniel.

— To wspaniale! Ja też!— odparł, upadając po raz setny, wywołując we mnie wybuch śmiechu.

Zaledwie kilka miesięcy temu w Austrii moja szyja została ozdobiona najbardziej wykwintnym, błyszczącym milionami kryształków naszyjnikiem, podarowanym przez najbardziej hojnego, kochającego mężczyznę, jakiego kiedykolwiek spotkałam.

— To dla Ciebie. Najpiękniejszy naszyjnik w sklepie dla najpiękniejszej kobiety!

— Dziękuję bardzo. Jesteś zbyt hojny. Ile? Tysiąc euro? Och, nie… To zbyt drogie!

— Zasługujesz na niego. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!

Zaledwie kilka miesięcy temu John osłaniał mnie plecami, gdy staliśmy na łodzi, ubrani na biało, podziwiając przemykające po wodzie światła spektakularnej praskiej panoramy.

Te i setki innych wspomnień wypełniały mój umysł, torturując moją duszę, jakby były traumatycznymi retrospekcjami wojennymi. Teraz mnie raniły, a ja nie wiedziałam, jak je powstrzymać. Były to najcudowniejsze momenty mojego życia i chciałam, aby żyły we mnie na zawsze.

Moje życie za granicą się skończyło, chociaż nadal nie chciałam w to wierzyć. Mój umysł obsypywał mnie desperackimi obrazami, pełnymi nadziei, że to był tylko zły sen, że John wróci po mnie lada chwila, tak jak mi obiecał, kiedy widziałam go po raz ostatni.

 — Przyjadę po ciebie, kiedy wszystko się skończy — powiedział przed odjazdem, całując mnie delikatnie w czoło.

Od tego dnia czekałam, aby zobaczyć jego uśmiechniętą twarz po wyjściu z samochodu przed naszą bramą. Cezar, który wyczułby jego przybycie szybciej niż ktokolwiek z domowników, prawdopodobnie przez hałas silnika naszego super samochodu, podskakiwałby z radości, szczekając jak kompletny wariat. Mama śpieszyłaby, żeby otworzyć bramę, aby John mógł do mnie podbiec, unieść mnie wysoko w powietrze i powiedzieć:

— Kocham cię, przepraszam, że cię skrzywdziłem, skarbie. Byłem taki głupi. Tęskniłem za tobą! Jesteś moim życiem!

Urzeczywistnienie tej podsuwanej przez wyobraźnię wizji było dla mnie jedyną nadzieją na zbawienie od cierpienia, ale może nie miałam go jeszcze otrzymać? Może musiałam doświadczyć jeszcze więcej niż to duchowe ukrzyżowanie, aby doznać duchowego oświecenia, przestać pozwalać ego kontrolować mój umysł i odnaleźć wreszcie sekret do szczęśliwego życia w miłości? Może musiałam najpierw „umrzeć przed śmiercią”, co według mistrzów zen, magicznie przemieniłoby mnie w człowieka, który w końcu odnajdzie spokój ducha?

Każdego ranka budziłam się, patrząc na mieniący się w promieniach słońca kryształowy żyrandol, mając nadzieję, że dzisiaj będzie dzień, w którym John przyjedzie i zabierze mnie z powrotem do naszego domu w Holandii, gdzie będziemy żyli wolni od cierpienia, z którym borykaliśmy się od dwóch lat, i że będziemy cieszyć się pełnią życia.

Mama próbowała mi pomóc, jak tylko mogła, starając się zrozumieć to wszystko, tak jak ja, ale nie wiedząc, co powiedzieć, poza: — Może to lepiej —  ale z tak małym przekonaniem w głosie, że brzmiało to dla mnie nieprawdziwie.

— Przyniosłam ci twoje ulubione ciasto! —  powiedziała, siadając obok mnie na łóżku, przerażona moim stanem.

Nigdy się tego nie spodziewała. Nie było widocznych oznak tego, że jest to możliwe. Miała nadzieję, że moje pełne miłości relacje z Johnem są tak silne, że będziemy żyli długo
i szczęśliwie w naszej willi w Holandii, po naszym ślubie w gotyckiej katedrze w Chełmży, odjeżdżając w białej karocy ku zachodzącemu słońcu, całując się czule pod deszczem ryżu, wyrzucanym wysoko w powietrze przez wiwatujących gości.

Ja też nigdy nie myślałam, że nasza miłość się kiedyś skończy. Po prostu nie mogła. Była to najgłębsza i najpotężniejsza miłość, jakiej może doświadczyć człowiek w tym fizycznym wymiarze. A może przeczuwałam tę katastrofę, a jeśli tak, to dlaczego dziwiło mnie, że utknęłam teraz w moim rodzinnym domu w Polsce, tracąc wszystko, na co tak ciężko pracowałam przez te wszystkie lata za granicą. Leżąc na mojej rozgrzewającej, ametystowej macie, dającej ulgę moim piekielnie bolącym nawet przy najmniejszych próbach masażu mięśniom, wpatrywałam się w ściany, próbując zrozumieć, co się tak naprawdę stało. Czy to było ostateczne przesłanie od Boga;’ — Poddaj się, Moniko! To koniec!’
       Czy powinnam wreszcie zaprzestać tej pogoni za „tym czymś”, za lepszym życiem iszczęściem na obcej ziemi? Co chcę właściwie osiągnąć? Karierę? Pieniądze? Znaleźć męża? Czy to jest sukcesem? Czy to wszystko, czego można osiągnąć w życiu? Każdy przecież może tego dokonać, z lepszymi lub gorszymi rezultatami i to w każdym kraju. Czego tak rozpaczliwie poszukuje moja dusza? Czyż moje ostatnie lata za granicą nie były wystarczająco dużą przygodą, aby przygotować mnie na to, co powinnam w sobie odkryć? Może powinnam po prostu teraz żyć w spokojnej, mniej ryzykownej i „bezpiecznej” Polsce? Czy mam zaakceptować porażkę? No, ale dlaczego ta moja podróż życia miałaby się już skończyć? Nie, nie teraz. Jeszcze nie jestem gotowa na jej zakończenie, ale czy mogę zacząć tam swoje życie jeszcze raz? Czy mogę zacząć wszystko od nowa, poturbowana emocjonalnie i fizycznie, z sercem pełnym bólu? Czy mam na tyle siły, aby podnieść swe ciało z tej rozgrzanej maty i stawić czoła światu? To prawda, już raz to zrobiłam. Pojechałam do Anglii jako pełna wiary 25-latka i zaczęłam życie od zera, ale teraz było inaczej. Byłam chora i emocjonalnie wykończona. Moje ciało i dusza zostały zrównane z ziemią przez buldożer, prowadzony przez mężczyznę moich marzeń.

To prawda, już raz zdecydowałam się na ten skok wiary i dwie godziny lotu na moją „wymarzoną wyspę”, na której wszystko wydawało się możliwe. Do kraju nieograniczonych możliwości, jeśli tylko jest się gotowym na ciężką pracę i nie pozwala, aby przeszkody powstrzymywały na drodze. Czy mogę to jednak zrobić jeszcze raz? W jaki sposób? Gdzie mam jechać? Kogo mogłabym prosić o pomoc, zawstydzona swoją największą życiową porażką? Zawsze nienawidziłam tej konieczności polegania na innych ludziach, gdyż obnażała moją wrażliwość, pokazując, że nie jestem wystarczająco silna, aby być niezależną. Jednak przez te wszystkie lata w Anglii ufanie oraz akceptowanie pomocy i dobroci od nieznajomych, były dla mnie jedynym sposobem na przetrwanie niektórych z moich największych wyzwań. Zawsze będę dziękować Bogu za to, że w najbardziej nieoczekiwanych momentach zsyłał tylu dobrych ludzi na mą drogę, pomagając mi tym samym ją odbyć, drogę pełną czyhających za rogiem niebezpieczeństw, mogących czasem zakończyć się tragicznie.

— Czy powinnam spróbować jeszcze raz? Czy powinnam podjąć kolejny skok wiary i wrócić do Anglii, odradzając się spektakularnie jak feniks z popiołów? Czy powinnam udowodnić, że mogę to zrobić jeszcze raz? Czy powinnam odzyskać swoją niezależność jako kobieta, ale przede wszystkim, czy powinnam odzyskać swoją godność?

Jedna z ostatnich wiadomości Johna brzmiała:

NIGDY CI SIĘ BEZE MNIE NIE UDA.

Rozdział 2 – Skok Wiary

„Dwaj są tacy, którzy nigdy nie są usatysfakcjonowani

— miłośnik świata i miłośnik wiedzy”.

— Rumi

Mój samolot wylądował na lotnisku Londyn-Stansted dziewięć lat wcześniej, w grudniowy wieczór 2004 roku.

Jako wykwalifikowana nauczycielka języka angielskiego umiałam już porozumiewać się językiem „mieszkańców”, ale moje spokojne życie z mamą, ojczymem, Cezarem i kotem Miki w Chełmży, małym miasteczku niedaleko Torunia, nie przygotowało mnie na podróż życia, którą miałam przed sobą. Pierwszych angielskich słów nauczyłam się jako mała dziewczynka, w kółko oglądając amerykański program telewizyjny, wytrwale powtarzając słowa i alfabet śpiewany przez kukiełki. W szkole nazywano mnie „geniuszką”. Podnosiłam rękę wysoko w górę, gotowa rozwiązać zadania z zeszytu ćwiczeń, jeszcze zanim inne dzieci zdążyły przeczytać polecenie. Mama, widząc moją pasję do języka angielskiego, wydawała każdą wolną złotówkę na prywatne lekcje. Zawsze znajdowała sposób, by na nie oszczędzić, chociaż żyliśmy z miesiąca na miesiąc. Jeśli miałam tego dnia lekcje angielskiego, żwawo maszerowałam do szkoły, dwa kilometry przez wieś o świcie, przy minus dziesięciu stopniach Celsjusza, z butami skrzypiącymi w półmetrowym śniegu, otulona grubym szalikiem wokół twarzy, na którym mój oddech zamarzał w lodowe kryształki. W inne dni nie byłam taka chętna. Wieczorami jeździłam dwie godziny w każdą stronę pociągiem do Torunia, aby uczęszczać na prywatne lekcje u profesora uniwersytetu. Wracając do domu w całkowitej ciemności, wzdłuż torów kolejowych, modliłam się, aby nikt mnie nie skrzywdził.I nikt nigdy nic mi nie zrobił. Moje anioły zawsze się mną opiekowały. Wykształciłam się jako nauczycielka języka angielskiego, ale zawsze miałam dziwne przeczucie, że gdy będę mówić płynnie po angielsku, świat zaoferuje mi więcej możliwości. Wkrótce zdałam sobie sprawę, że moim największym marzeniem jest życie w Anglii i mówienie pięknie brzmiących angielskich słów każdego dnia.

***

Wychodząc z sali przylotów w ten grudniowy dzień, byłam zdumiona zgiełkiem lotniska. Ubrana w białą kurtkę i szalik luźno rzucony na szyję, ciągnąc moją różową walizkę pełną ubrań i mając tylko 100 funtów w portfelu, nie wiedziałam, czy zostanę w Anglii NA ZAWSZE. Tak jak nie wiedziałam, że to, co odkryję podczas mojej podróży życia, okaże się o wiele większe, niż mogłam to sobie wyobrazić.

— Jeśli znajdę pracę, to zostanę — powiedziałam żartobliwie do mamy, która ze łzami przytulała mnie na pożegnanie na lotnisku w Bydgoszczy.

Miał to być tylko żart, ale może przemawiało przeze mnie głęboko zakorzenione pragnienie, by zawsze mieszkać w Anglii i doświadczyć bardziej ekscytującego świata niż ten wytyczony przez granice mojego miasta. To prawda, bałam się. Bałam się nieznanego, ale moja ciekawość była silniejsza niż strach. Ponadto miałam zatrzymać się u mojej dobrej przyjaciółki Marty, która zaprosiła mnie na Święta Bożego Narodzenia. Hakim odbierał mnie z lotniska, by zabrać mnie do jej mieszkania, i kiedy zobaczyłam, jak z uśmiechem macha do mnie nad głowami tłumu, wiedziałam, że wszystko będzie dobrze.

Rozdział 3 – Riwiera Francuska

(…)

Wywiady

Co mówią czytelnicy?

---